Tijdens een ruzie zei ik tegen mijn vader dat als hij zou sterven, ik niet naar zijn begrafenis zou gaan. Ik denk dat dat het ergste was wat ik ooit tegen hem heb gezegd. Die opmerking deed me op mijn rug liggen terwijl ik naar het plafond keek. Ik herinner me hoe verdrietig en gekwetst ik me voelde.☺
De meest levendige herinnering aan mijn jeugdrelatie met mijn vader moet zijn wanneer hij thuiskwam van zijn werk en ik hem aan de deur ontmoette. Ik zou hem vragen hoe zijn dag was en hij zou zeggen: "Hoe vaak heb ik je gezegd dat je me niet moet vragen hoe mijn dag was" en zou verder lopen langs me, naar buiten gaan en tijd doorbrengen met zijn tomatenplanten. Ik geloofde echt dat hij meer bij hen in de buurt wilde zijn dan bij mij. Elke keer dat dit gebeurde, zou het alleen maar de afstand tussen ons bepalen.☺
Maar er was hoop voor mij. Ondanks het slechte gezinsleven had ik een relatie met God die begon in de tweede klas. Ik ging naar de kerk en keek met grote fascinatie naar wat er gebeurde. Kort daarna mocht ik mijn zaterdagochtend doorbrengen met helpen in de kerk. Ik herinner me dat ik op zaterdagochtend met grote opwinding opstond, me aankleedde en naar de kerk rende. Dienen in de kerk was mijn manier om God te danken dat Hij voor me zorgde. Ik kon de liefde van mijn hemelse Vader voelen en zijn liefde hielp de leegte op te vullen. Bron:allaboutliving.org☺
Dank U Here Jezus voor uw onvoorwaardelijke liefde die een helper is om je leegte in je hart te vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten